Artysta plastyk konserwator zabytków malarstwa i rzeźby polichromowanej, historyk sztuki. Urodzona 8.10.1928 r. w Lublińcu. W roku 1951 ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskując dyplom artysty plastyka konserwatora, a w roku 1952 studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego ze stopniem magistra filozofii. Prace konserwatorskie podjęła w P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków w 1951 r. w Krakowie i kontynuowała je w Toruniu od 1952 roku, będąc w latach 1958-60 kierownikiem Pracowni Konserwacji Malarstwa. W roku 1961 zostaje pracownikiem Katedry Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na stanowisku starszego asystenta, a po przeprowadzeniu przewodu I stopnia na Wydziale Konserwacji ASP w Krakowie, adiunkta. W roku 1973 uzyskuje stopień doktora filozofii w zakresie historii sztuki na Wydziale Humanistycznym U.M.K., a w roku następnym nominację na stanowisko docenta w Zakładzie Konserwacji Zabytków Ruchomych po przeprowadzonym w 1972 r. przewodzie II stopnia na Wydziale Malarstwa i Grafiki A.S.P. w Warszawie. W latach 1967-70 pracuje w Pracowniach Konserwatorskich we Florencji, a w latach 1974-76 w Muzeum Sztuki w Łodzi, prowadząc jednocześnie seminaria i wykłady na Uniwersytecie w Ferrarze (1974/75). W następnych dwóch latach organizuje i kieruje Pracownią Konserwacji Dzieł Sztuki P.P. P.K.Z. w Łodzi. W roku 1980 zostaje konsultantem UNESCO i do 1984 pracuje w Ekwadorze prowadząc prace konserwatorskie, badania naukowe i szkolenie zawodowe, a także konsultacje specjalistyczne w Peru. Od roku 1992 jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Historii Sztuki na stanowisku profesora. W roku 1997 otrzymuje tytuł naukowy profesora Sztuk Plastycznych. Członek ZPAP i SHS a od 2004 r. honorowy członek SHS. Odznaczona wieloma odznakami za działalność w zakresie ochrony dzieł sztuki. Wyróżniona Złotym Krzyżem Archidiecezji Łódzkiej. Uhonorowana Krzyżem Papieskim Jana Pawła II „Pro Ecclesia et Pontifice”.
Artysta plastyk konserwator zabytków malarstwa i rzeźby polichromowanej. Urodzony 3.03.1924 r. w Krakowie. Studia w latach 1947 – 50 PWSSP w Krakowie, kontynuacja studiów i dyplom konserwatora malarstwa i rzeźby polichromowanej w 1952 r. Akademii Sztuk Pięknych także w Krakowie. W latach 1952-58 główny konserwator i kierownik Pracowni Konserwacji Malarstwa P.P. Pracownie Konserwacji Zabytków w Toruniu. Od roku 1957 do 1974 pracownik naukowo dydaktyczny Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1956 starszy asystent, następnie adiunkt, a po przeprowadzeniu przewodu kwalifikacyjnego II stopnia na Wydziale Konserwacji A.S.P. w Krakowie od 1966 docent. 1969-74 kierownik Zakładu Konserwacji Zabytków Ruchomych Instytutu Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa UMK oraz w latach 1971-74 kierownik Studium Podyplomowego tegoż Instytutu. W latach 1970-74 był konsultantem, a następnie od 1974 do 1976 kierownikiem Pracowni Konserwatorskiej Muzeum Sztuki w Łodzi. W latach 1980-83 bierze udział w pracach konserwatorskich na terenie Ekwadoru w ramach programu pomocy UNESCO. Brał czynny udział w pracach społecznych. Podczas studiów w krakowskiej PWSSP należał do organizacji studenckiej „Bratniak” pełniąc w nim funkcje skarbnika, a następnie prezesa. Od 1952 r. jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Był współorganizatorem Sekcji Konserwacji Zabytków i przewodniczącym sekcji toruńskiej i łódzkiej ZPAP. W latach 1972 -74 prezesem Okręgu Toruńskiego ZPAP, 1983 r. prezesem Okręgu Łódzkiego, w 1989 założycielem Komisji organizacyjnej ponownej legalizacji ZPAP. W latach 1974 – 97 był członkiem Rady Artystycznej Zarządu Głównego ZPAP. Odznaczony w 1976 r. Złotą Odznaką ZPAP. Od 1954 jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Oddziału Łódzkiego SHS. W 2004 r. został Honorowym członkiem tejże organizacji. Odznaczony Odznaką Za Zasługi Dla Miasta Łodzi w 2006 r., Złotym Krzyżem Archidiecezji Łódzkiej. Uhonorowany Krzyżem Papieskim Jana Pawła II „Pro Ecclesia et Pontifice.” Od 1958 roku bierze udział w organizowaniu i aranżacji wystaw konserwatorskich eksponując wspólny dorobek konserwatorski żony Ewy Marxen-Wolskiej i swój na następujących wystawach zbiorowych: w latach 1958- 1966: 1975 w Toruniu, w 1979 w Warszawie i w 1981 w Łodzi. Własne wystawy indywidualne miały miejsce: w 1976 w Toruniu, w latach 1977, 1981 w Łodzi oraz tamże Wystawa Jubileuszowa na 50-lecie prac konserwatorskich w roku 1996. Ewa Marxen-Wolska brała także udział w wystawie „ Firenze Restaura " il Laboratorio nel suo quarantennio we Florencji w roku 1972.
